In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat ik me zorgen begin te maken om de maatschappij. Misschien klinkt het te groot en is er helemaal niets aan de hand, maar van wat ik zie en lees lijkt het erop dat de mens toch minder met elkaar verbonden dan een drietal maanden geleden. Stond de maatschappij toen massaal om 20.00 uur te klappen in de tuin of op een balkon, daar lijkt het nu totaal de andere kant op te zijn geslagen. Individualisme viert hoogtij en, met name, jongeren (waarvan ik twijfel of ik daar nog bij hoor) geven een nieuwe dimensie aan de yolo-mentaliteit.

De afgelopen dagen was het nogal veel in het nieuws :Boeren die opkomen voor hun rechten. Laat ik vooropstellen dat ik voor elke vorm van vredige demonstratie ben. Het is een goed recht en zeker belangrijk binnen een democratie. Dus dat dit gebeurt is in mijn ogen goed. Klein detail: De laatste demonstraties van de boeren verliepen niet allebei vredig. In Groningen ging men toch redelijk over de schreef.

Deze week had ik een interessant gesprek. Een gesprek over het tonen van emoties, van veiligheid en van openheid. Wat is er nodig om je veilig te voelen bij iemand? Durf je dan echt jezelf te laten zien? En wat maakt dat dit gebeurt? Het was een fascinerend gesprek maar vooral omdat het woordje ‘breken’ ontstond. Breken in de zin van je emoties laten zien. Dat triggerde mij sterk. En mijn gedachten schoten op hol.

Ik was afgelopen weekend getuige zonder dat ik daarvoor een handtekening zette. Getuige van de liefde, van het voltrekken van een huwelijk. Een moment in je leven waarvan ze zeggen dat het een van de mooiste dagen van je leven is. Ik zoek zelf nog naar de immateriële toegevoegde waarde van zo’n ring om je vinger maar dat betekent niet dat ik het geluk van iemand anders niet gun. Sterker nog, als twee geliefden tegenover elkaar staan is dat een heel bijzonder moment.