Overdenking

Voor de komende weken lijkt het erop dat we niet veel kunnen doen. Werken, lezen, slapen, eten, zorgen dat je in beweging blijft. Dat is natuurlijk voor het overgrote deel van de wereld. Laat ik vooropstellen dat ik de mensen die een vitale functie hebben in deze maatschappij, bijzondere mensen vind. Het zijn de mensen die de afgelopen jaren hard voor hun inkomen hebben moeten strijden vanwege bezuinigingen of tekorten maar nu we ze nodig hebben en nu duiken ze onbaatzuchtig de onzekerheid in om iedereen te helpen. Het zijn de helden van deze tijd! Daarvoor grote dank (en deze woorden doen tekort)! Echt bijzonder dat er mensen zijn die dat doen. Ik kan dat niet vaak genoeg zeggen.

Die gedachte aan de mensen in de zorg, onze leraren en supermarktmedewerkers (om er een paar te noemen) maakt mij ergens ook nederig. Ik kan thuiswerken, de winkel is om de hoek, mijn sportschool staat in mijn slaapkamer en eigenlijk moet ik dus niets. Ik bouw een eigen cocon en laat aan me voorbij gaan. Ik bel of facetime met mensen zodat ik mijn sociale leven een beetje onderhoud en verder schrijf ik dagelijks een gedicht. Ik heb het zo slecht niet in crisistijd. Ik heb eigenlijk niets te klagen.

Het geeft me tijd en ruimte om te denken. Te overdenken. Want de andere kant van deze crisis maakt ook dat er mensen zijn die dingen voor elkaar doen, dat we elkaar helpen, saamhorig zijn. Best wel een bijzondere reactie van mensen. We kunnen dit aan, als we het samen doen. Maar mijn overdenking gaat daar maar gedeeltelijk over. Ik heb me namelijk eens afgevraagd waar het ooit begon.

Er moet toch een iemand zijn die de besmetting heeft gestart? Er moet toch een iemand zijn die het aan een ander heeft doorgegeven? En nu lijkt het erop dat die ene persoon de halve wereld heeft platgelegd. De wereld staat on-hold. Los dat het goed is voor het stikstofprobleem, blijkt een individu, met behulp van iets dat besmettelijk is, invloed te hebben op de hele wereld. Je kan, in je eentje, de hele wereld in de greep houden.

En noem mij naïef  , noem mij volslagen idioot of welke term je daar dan ook maar aan besteed: maar zou dat dan ook met gelijkwaardigheid, menswaardigheid en liefde kunnen? Hoe besmettelijk zijn die drie zaken? Net als het virus gaan – voor mij – die drie zaken over mensen. Ongeacht hun afkomst, kleur, geaardheid, voorkeuren of haargrens. Dat is compleet irrelevant. Het uit zich in hoe ik mij gedraag, hoe ik me wil verhouden tot anderen. En nogmaals, noem mij naïef, maar ergens heb ik de sterke overtuiging dat dat dus ook viraal kan gaan. Kijk maar eens naar vele reacties en initiatieven die als reactie op het virus komen.

Volgens mij noemden we dat vroeger naastenliefde. En ja, dat is dan weer een gelovig woord en dan zit er meteen een smetje aan. Maar het is wel waar ik mij voor wil inzetten: Naastenliefde. Omdat ik met mijn medemens te maken heb. Als ik die oordeelloos wil bekijken in mijn eerste reactie, wil begrijpen in mijn tweede reactie en daar mijn best voor blijf doen, dan sterkt het coronavirus mij in de overtuiging dat ook dat overdraagbaar is. Misschien zelfs wel besmettelijk. De wereld mooier maken is niet zo moeilijk, je moet het alleen wel zelf doen. En je hebt invloed, veel meer dan je denkt. Dus lief voor elkaar, empathisch, heb compassie, durf te doorgronden en te houden van. Daar wordt de wereld beter van!

Groetjes,

Ralph