Van de bank wegblijven

Deze week had ik een interessant gesprek. Een gesprek over het tonen van emoties, van veiligheid en van openheid. Wat is er nodig om je veilig te voelen bij iemand? Durf je dan echt jezelf te laten zien? En wat maakt dat dit gebeurt? Het was een fascinerend gesprek maar vooral omdat het woordje ‘breken’ ontstond. Breken in de zin van je emoties laten zien. Dat triggerde mij sterk. En mijn gedachten schoten op hol.

Waarom noemen wij het tonen van emoties nu eigenlijk breken? Dat hoeft toch helemaal geen breken te zijn? Het nadeel van dit woordje is vooral dat ik het zo negatief vind. Daar waar iedereen ruimte wilt bieden voor het laten zien van emoties, lijken we er vanuit een vervelend perspectief naar te kijken. Vervelend is misschien niet het goede woord, maar ik hoop dat je als lezer begrijpt wat ik nu zeg. Waarom noemen we het breken? Waarom noemen we het niet gewoon tonen?

De wereld waarin we nu leven is natuurlijk ook een vreemde wereld. Want er wordt eigenlijk veel te weinig aandacht besteed aan dat het leven misschien wel zwaarder is dan we denken. Het delen van een verdrietig gevoel is eigenlijk niet echt aan de orde op de sociale media of als we tegenover elkaar zitten. We willen elkaar allemaal overtreffen in hoe mooi en gelukkig ons leven is, hoe meer de pracht straalt, hoe beter we het hebben. En in dat rondje blufpoker zijn stilteweken, psycholoogbezoekjes of burn-outs aan de orde van de dag. Want ja, het mooie leventje eist z’n tol maar dat maakt eigenlijk niet uit. Ik vraag me soms wel af, omdat ik geen burn-out heb gehad, of ik er wel bij hoor binnen mijn generatie.

Dus in de euforie van de feestjes, terrasjes, wijntjes, contactloos betalen, strandjes, maten en dinnetjes, shoppen tot we droppen, nieuwe telefoons, prachtige filter over de stories, van de schone schijn, onder dat gechroomde laagje van de zelfverheerlijking, daar ligt een diepere droefenis waar we niet graag naartoe gaan. Maar waarvoor we dan iemand anders bezoeken. We tonen niet dat we breken, we tonen de schoonheid van de buitenkant maar de ‘rottigheid’ maar niet. We breken niet, we buigen zelden, we pretenderen de volheid altijd en continu te ervaren. We zetten het op facebook, Twitter, Instagram of andere media….wie niet meegaat in de ratrace telt niet mee en haakt af. Zij die nooit een psycholoog bezocht hebben stellen eigenlijk niets voor……je breekt niet in het bijzijn van vrienden, maar van een professional.

En daarom pleit ik ervoor om het niet langer breken te noemen. Daarom wil ik het graag ‘zijn’ noemen. ‘Hoe gaat het?’ ‘Met mij is het even minder…’ Als we het nu eens zo noemen. Dan is er ruimte voor een traan, dan is er ruimte voor het verdriet. Dan is er even niet de telefoon die roept: ‘FOMO’ maar dan is er de ruimte voor een andere dimensie. Namelijk kompassie en solidariteit…en dat gebeurt op een ander niveau dan het niveau van de nieuwe auto. Dan hoef je niet te breken, dan ben je even minder gelukkig. Hoe mooi zou dat zijn? Laten we maar stoppen met breken en gewoon zijn.

Volgens mij zal de hardheid, het oordeel dan veel meer verdwijnen en neemt het begrip toe. Vrienden die je beter begrijpen, de bank van de psycholoog luistert toch niet. Dan kan je wel de hulp van professionals willen inschakelen, maar ik heb het geluk dat ik mensen om me heen heb die professioneel vriend zijn. Zonder dat ze er iets voor terugverlangen. Bij die mensen hoef ik nooit te breken, bij die mensen mag ik altijd zijn en zij bij mij. Met hen kan ik aan tafel zitten zonder dat we iets zeggen, daar mag de stilte zijn, daar zijn de filters weg en telt de bankrekening of baan niet. Daar durven we het verdriet te tonen. Daar breken we niet, daar zijn we optimaal onszelf.