De afgelopen dagen was het nogal veel in het nieuws :Boeren die opkomen voor hun rechten. Laat ik vooropstellen dat ik voor elke vorm van vredige demonstratie ben. Het is een goed recht en zeker belangrijk binnen een democratie. Dus dat dit gebeurt is in mijn ogen goed. Klein detail: De laatste demonstraties van de boeren verliepen niet allebei vredig. In Groningen ging men toch redelijk over de schreef.
En dat snap ik dus niet. Waarom verwachten we dat als we ons misdragen dat dan ook daadwerkelijk resultaat biedt? Ik weet ook wel dat brutalen de halve wereld hebben maar dit gaat verder dan de brutaliteit. Dat jouw wereld op z’n kop staat als je de helft van je inkomen ziet verdampen dat is ook niet niets. Ik zou ook niet weten hoe ik daarmee om moet gaan. Sterker nog, ik zou niet eens weten hoe ik de maand door moet komen. Dus dat het je wanhopig maakt lijkt me niet meer dan logisch. Ik zou daar ook voor gaan protesteren, maar wel vreedzaam. Geen deur inrammen, maar voor de deur m’n antwoord gaan halen. Uiteindelijk keert de publieke opinie zich ook tegen je als je je misdraagt. Ik hoop maar dat degene die dit hebben gedaan enige spijt hebben en hun excuses aanbieden. In de eerste plaats aan de boeren, daarna aan de samenleving.
Maar waarom demonstreren we eigenlijk? Ik moest eraan denken toen ik op de fiets zat. Waarom demonstreert men? Een makkelijk antwoord is natuurlijk dat je ergens tegen bent. In het geval van de boeren is men vooral tegen het nieuwe stikstofbeleid. Dat je daar tegen bent en voor in actie komt is te waarderen. En er zijn meer voorbeelden die op deze manier werken. Grote voorbeelden: Geert Wilders is tegen Islamisering van de Nederlandse samenleving en Donald Trump is tegen illegale Mexicanen, Gordon is tegen iedereen die hem tegenspreekt en veel Nederlanders zijn tegen het hoge salaris van Matthijs van Nieuwkerk, bumperklevers, wespen terwijl je op het terras van je appeltaart probeert te genieten en schreeuwende buren. En al deze tegen bewegingen zijn begrijpelijk. Het is goed dat deze mensen zich uitspreken en dat men ergens tegen in verzet komt. Maar is dit voldoende? Is het tegen zijn en dat uitdiepen niet alleen maar agressieverhogend en ontwrichtend. Grote vraag die het oproept: Als je ergens tegen bent, heb je dan ook een oplossing?
En juist daar kwam mijn hoofd tot stilstand. Ik ben niet iemand die graag ergens tegen is. Ik ben juist zo graag ergens voor. Is dat hetzelfde? Nee! Voor mij absoluut niet. Ik ben graag ergens voor omdat ik dan ook al over een oplossing heb nagedacht. Omdat ik me bezig wil houden met de vraag ‘Hoe dan?’. Dat is een complexere vraag, maar wel een meer verbindende vraag. Want ik wil het juist over een goede oplossing hebben i.p.v. het alleen maar laten bij waar ik tegen ben. Hoewel het de makkelijkste manier is, is het niet mijn manier. Ik wil ergens voor zijn, bedenken, oplossen, samenwerken met anderen om tot een gedragen besluit te komen. Betekent dat altijd 100 % winst voor jezelf? Natuurlijk niet, maar het is wel het beste. Het gaat een oplossing geven. Samen een gemeenschappelijke vijand hebben is goed, want dan heb je medestanders. Daarna ga je oplossingen vinden. Die moeten gevonden worden. Op alle manieren. Samen ergens voor zijn dus!
Dan helpt het niet om hekken omver te rijden en een deur in te beuken, een muur te bouwen op een grens te tekenen of alleen maar hard te schreeuwen. Dan moet je elkaar in de ogen kijken, naar elkaar luisteren, elkaar met respect behandelen en samen besluiten hoe je verder gaat. Wil je iets omver trekken omdat je tegen bent of duw je samen met anderen verder? Verder, zodat het zin krijgt en een vreedzamere voetafdruk achter laat. Ik wil duwer zijn.
Reactie plaatsen
Reacties