Parler moi d'amour

Ik was afgelopen weekend getuige zonder dat ik daarvoor een handtekening zette. Getuige van de liefde, van het voltrekken van een huwelijk. Een moment in je leven waarvan ze zeggen dat het een van de mooiste dagen van je leven is. Ik zoek zelf nog naar de immateriële toegevoegde waarde van zo’n ring om je vinger maar dat betekent niet dat ik het geluk van iemand anders niet gun. Sterker nog, als twee geliefden tegenover elkaar staan is dat een heel bijzonder moment.

En waarom spreekt dat moment toch zo aan? Dat moment waarin de liefde hoogtij viert. Of dat nu een huwelijk is of een twinkeling in de ogen als je elkaar tot diep in het zijn begrijpt. Maar tegelijkertijd ook de traan die over een wang z’n weg naar beneden vindt of de vertwijfeling van een ineengedoken vriend of vriendin. Wat is dat toch? Die witte en zwarte magie die liefde heet? En waarom wil ik me er zo graag aan overgeven terwijl ik er ook door gekwetst kan zijn? Het zijn voor mij vragen waar ik me sterk aan verbonden heb toen ik besloot wat bewuster te leven.

Liefde past niet in een maatbeker en is geen pak suiker. Dat wat je erin steekt krijg je er zelden in eenzelfde hoeveelheid voor terug. Het is haast altijd anders. En dat vind ik best wel eens moeilijk. Maar het zal in blogs wel vaker over liefde gaan, dus ik denk dat ik het voor nu even hierbij laat.

Maar het grote feest van de liefde en totale acceptatie van elkaar als mens was een bijzondere. Je maakt je ervoor op: mooi pak aan, stropdas om, happy socks aan en op naar het stadshuis. Daar mocht ik parkeren – gratis-  omdat ik voor een bruiloft kwam. Nog nooit geparkeerd bij het stadshuis. Nieuwe mijlpaal. Het was een bijzonder innemend moment waarop de gelofte werden uitgesproken. Zelfs de man die zoveel ijs in z’n bloed heeft dat het de klimaatcrisis herstelt vond het spannend om zich uit te spreken. Tegenover elkaar, twee zielen één gedachte. Jij bent de mijne tot de doodt ons van elkaar doet scheiden. Een belofte die je niet zomaar waarmaakt, maar waar ze voor gingen staan. De ringen gebracht door een zoon. Ultiem plaatje met de knuffel van hun drie.

En dan de liefde voor elkaar delen met anderen die je liefhebt. Het vraagt wat regelwerk, maar het gebeurde. Mensen die zich, net als ik, hadden opgemaakt om te vieren dat deze dag er is. En groots gevierd, met champagne, subliem eten, lekker drinken en formidabele gesprekken. Het werden een dag en nacht om nooit te vergeten. Het oordeel was er niet, de liefde werd gevierd. En liefde heeft geen oordeel. Het was te merken. Ik heb het ervaren.

Ik rolde m’n bed in om iets voor vier uur in de ochtend. Mijn hoofd deed een dansje en dat was niet vanwege de alcohol. Maar het was omdat de wereld had laten zien dat wanneer je je openstelt er mooie dingen kunnen gebeuren. En zal er dan nooit iets mis gaan? Natuurlijk wel! Wees voorbereid. Want de liefde kan je hoop geven in het donker maar wanhoop op een klaarlichte zomerdag. Daarom staarde ik nog maar even naar het plafond voordat ik m’n ogen sloot. Op dat moment, in de stilte van de nacht besloot ik een huwelijk aan te gaan met liefhebben. De getuigen die hun handtekening zetten waren mijn hoofd en mijn hart. Tot de dood ons scheidt. Waarom? Omdat het verhaal van de liefde verteld moet. Ik zal me daar eens wat vaker voor opmaken.